Carski grad Prizren je smešten u Prizrenskoj kotlini, podno Šar planine, u južnoj Metohiji. Sedište je Prizrenskog upravnog okruga i u njemu, po zvaničnim podacima iz 2011. godine, živi nešto više od 85.000 stanovnika.
Prvo zvanično pominjanje Prizrena je zabeleženo 1019. godine i to u povelji cara Vasilija Drugog.
Pretpostavka je da naziv grada ima veze sa rekom Drim, u koju se uliva Prizrenska Bistrica. Tako se stari naziv grada na grčkom Privdriana, odnosno latinskom Prizrienzis slobodno prevodi kao oblast pri Drimu ili pre Drima.
Prizrensku kotlinu i sam grad nadvisuje Šar planina, kao i planine Paštrik, Ošljak i Koritnik, te brdo Cvilen.
Grad se nalazi na nadmorskoj visini između 412 i 500 metara, a reka Prizrenska Bistrica ga deli na dva dela.
U antičko doba je bio poznat kao Teranda. Na osnovu pronađenih materijalnih ostataka se došlo do zaključka da se naselje na tom području razvijalo u periodu od 6. do 9. veka.
U vreme vladavine Vizantije je Prizren bio izuzetno značajan. U to doba je izgrađen Gornji grad, odnosno Višegrad i Drvengrad. Upravo tu je bilo i sedište episkopije. Poveljom cara Vasilija Drugog iz 1019. godine je Prizrenska episkopija stavljena pod nadležnost Ohridske arhiepiskopije.
U doba vladavine Stefana Prvovenčanog je Prizren bio značajno duhovno uporište srpske srednjevekovne države, da bi jedan od najznačajnijih trgovačkih centara postao u doba kralja Milutina. Još više grad jača tokom vladavine srpskog cara Dušana Silnog, a kasnije i Uroša.
Upravo iz tog vremena datiraju i crkva Bogorodica Ljeviška, zadužbina kralja Milutina i manastir Svetih Arhangela, zadužbina cara Dušana.
O boravku srpskih vladara, koji su u kraćim periodima i stolovali u Prizrenu, svedoče i povelje iz tog perioda.
Osim Srba, tokom srednjeg veka su u Carskom gradu Prizrenu živeli i Vlasi, Grci, Kotorani i Dubrovčani, ali i Arbanasi, Sasi i ljudi sa ostrva Korčula.
Zanimljivo je da još iz tog doba datira odrednica Carski grad, dok se kao srpski Carigrad Prizren pominje u epskim narodnim pesmama.
U prvoj polovini 15. veka grad zamire kao trgovački centar.
Oprečna su mišljenja o tome kada su tačno turske snage osvojile grad, ali se zna da su u drugoj polovini uspostavili Prizrenski sandžak, koji je postojao sve do oslobođenja od turske vlasti 1912. godine.
U to doba nastaju neke od današnjih gradskih znamenitosti, poput Kamenog mosta, Sinan pašine džamije, Sahat kule, amama i Mehmed pašine džamije.
Iako je u to doba grad urbanizovan, turski osvajači su srpske Svetinje pretvarali u islamske bogomolje. Na ostacima ruševina zadužbine cara Dušana je sagrađena Sinan pašina džamija, dok je u džamiju pretvorena zadužbina kralja Milutina.
Upravo je u Prizrenu, s jeseni 1915. godine srpski kralj Petar sa članovima Vlade doneo odluku o povlačenju preko Albanije.
Prizren osvajaju bugarske snage, koje su tu vladale sve do 1918. godine, kada je grad konačno oslobođen.
Tokom okupacije 1941. godine se nalazi u sastavu italijanske Velike Albanije. Tada se i srpski živalj u velikoj meri iseljava.
Sedište autonomne oblasti Kosovo i Metohija je Prizren bio u periodu Drugog svetskog rata.
Grad se ubrzano razvija po završetku rata, a beležen je i značajan priliv albanskog stanovništva.
Posle zločinačkog bombardovanja naše zemlje 1999. godine i kasnijeg dolaska snaga NATO alijanske na teritoriju Kosova i Metohije, srpsko stanovništvo je bilo na meti albanskog, što je rezultiralo pogromom, tokom marta meseca 2004. godine.
Tada je albansko stanovništvo uništilo važne spomenike srpske kulture, a posebno Sabornu crkvu, crkvu Bogorodice Ljeviške i manastir Svetih Arhangela, kao i zgradu Prizrenske bogoslovije, koja je tada zapaljena.
Krajem 20-og veka je u Prizrenu živelo oko 12.000 Srba. Nažalost, posle svih tih događaja smatra se da ih ima samo desetak.
Ipak, uprkos tome, Prizren ostaje srpski carski grad, svidelo se to nekome ili ne. U njemu je ranije postojalo više od 30 pravoslavnih crkava.
